Sabbatical

In deze donkere dagen voor kerst – geachte toeschouwer – valt het steeds zwaarder om columnist te zijn van het baken van rust in een toch woelig voetbalwereldje: BAS Voetbal…

Wellicht – geachte toeschouwer – begint u nu schamper te lachen en draait het titelblad maar weer eens voor, en ja, u had het goed gezien: de tegenstander van vanmiddag (Prins Bernhard) was toch elk seizoen goed voor een column over het koninklijke wel en wee van de rokkenjager van Soestdijk, maar sinds zijn overlijden (alweer) een paar jaartjes geleden is daar ook een einde aan gekomen. Geen columns meer over drijfjachten, snelle auto’s en vrouwelijk schoon; over de doden niets dan goeds en dat hij ruste in vrede…

En verder – geachte toeschouwer – gebeurt er in het voetbalparadijs dat BAS Voetbal toch is domweg te weinig om elke twee weken een sappige column over te schrijven. Trainers werken hier in relatieve rust, het bestuur is een toonbeeld van beschaving waar ook weinig onderling gekrakeel en uit-de-school-geklap van te bemerken is, de spelers schoppen en slaan elkaar niet van de training af (uw columnist ligt al maandenlang voor jan met de korte achternaam in de struiken langs het trainingsveld) en – niet in het minst – de resultaten zijn dit seizoen prima, wat betekent dat ook de vijfde colonne zich al in een maandenlang durende sluimertoestand bevindt. Kortom: het borrelt en bruist niet binnen BAS Voetbal, er is geen sprake van een “oververhitte snelkookpan die op ontploffen staat”, er is – dit seizoen – totaal geen voedingsbodem voor een vruchtbaar columnistenjaar. Het hoogtepunt deze eerste seizoenshelft was de ledenvergadering begin november; maar ook hier bleef vuurwerk al uit, ondanks de voorgestelde verhoging van de bierprijs was het binnen een uur wel bekeken én goedgekeurd door de aanwezige leden…

Maar wat uit bestuurlijk oogpunt gezien een zegen is, is voor uw columnist natuurlijk uitermate vervelend. Uw columnist moet elke twee weken “gewoon” een column afleveren, of er nou een (aktueel) onderwerp beschikbaar is of niet. En helaas – geachte toeschouwer – is dan nu toch het moment aangebroken dat uw columnist onder ogen moet zien dat zijn creatieve pijp leeg is: hij staart op vrijdagochtend (de deadline van donderdagavond is door de redactie van dit programmaboekje al genereus opgeschoven) steeds moedelozer naar zijn beeldscherm, tikt af en toe wat op, maar wist het vaak nog sneller weer uit en uw columnist is steeds vaker te betrappen op herhaling van zetten (ofwel herhaling van onderwerpen en insteken). En dus – geachte toeschouwer – lijkt het uw columnist (met een nieuw jaar in zicht) een mooi moment om de pen door te geven aan een andere, nieuwe columnist. Een frisse kijk op dingen, iemand die nog wel boordevol ideeën zit en nog niet bang is voor herhaling van columns. Geachte toeschouwers: wie durft…?

De columnist…