Afscheidswedstrijd

Vandaag - geachte toeschouwer én deelnemer - is toch een beetje een speciale dag. Vandaag namelijk neemt onze club afscheid van twee robuuste verdedigers (Gerben en Edo) die jarenlang - de één wat langer dan de ander in BAS 1 - tot ieders tevredenheid de spitsen van de tegenstander tot wanhoop dreven met hun lengte (sterk in de lucht!) én hun harde tackle en dus met recht en trots het prachtige rood-wit van onze geliefde club droegen. Door omstandigheden (carrière) kunnen deze schavers helaas niet meer optreden op het hoogste Biddinghuizer podium en zijn ze dus gestopt met (actief) voetballen. En wat is er nou mooier dan afscheid te mogen nemen in een heuse afscheidswedstrijd?

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat afscheidswedstrijden als kijkspel vaak tegenvallen. Het gaat vaak om door de jubilaris uitgenodigde spelers waar omwille van de commercie een aardige naam voor bedacht wordt, zoals "Johan's team-van-de-eeuw", waar dan alleen maar levende spelers in blijken te zitten (geen Abe en geen Bok de Korver). Op het laatste moment komen er dan nog spelers de kleedkamer binnenzetten (vliegtuig vertraagd) die allemaal de opdracht hebben in godsnaam heel te blijven ("denk erom, geen sliding of tackle en je speelt maar één helft"). Snel kennismaken met de andere spelers, vragen of ze op het linker- dan wel rechterbeen ingespeeld willen worden, of ze kopsterk zijn of dol op het steekpassje, dat allemaal wanhopig proberen te onthouden, en dan simpel weggespeeld worden door een modaal clubteam, waar de automatismen echter wel aardig ingeslepen zijn. Slappe wedstrijden in een veel te laag tempo, met af en toe een technisch hoogstandje, wat dan ook nog tot vervelends toe in een reclamespotje voor een creditcard gaat figureren.
Leuker is het al als er gewoon een ander clubteam uitgenodigd wordt, mits dat niet uit Duitsland afkomstig is. Uw columnist kan zich nog levendig de (eerste) afscheidswedstrijd van Johan Cruyff bij Ajax herinneren. Als tegenstander kwam het sympathieke Bayern Munchen op bezoek, die echter geen boodschap hadden aan een fijne voetbalavond voor de in grote getale opgekomen supporters van Johan; in de hoogste versnelling werd het 0-8, met daarbij ook nog eens 3 goals van de meest onsympathieke Duitser ooit: Paul Breitner. Het moet gezegd: het tempo lag wel hoog, die avond, en gedenkwaardig was het ook, maar toch schijnt het draaiboek niet echt met een 0-8 rekening gehouden te hebben. Hoewel naar verluid de bitterballen, maatjes haring en biertjes toch lekker naar binnengleden na afloop.

Maar de leukste afscheidswedstrijden zijn natuurlijk de wedstrijden met oud-ploeggenoten, die je al een jaar of 5 niet meer gezien hebt. Al weken voorpret en toeleven naar deze wedstrijd; voor de wedstrijd al anekdotes ophalen over begane flaters en onterechte nederlagen in het verre verleden of het zompige veld van Drogteropslagen en de schapen in Belt-Schutsloot; lachen als licht uitgedijde medespelers moeite hebben met de toch niet kleiner geworden shirtjes; balen als de oud-trainer besluit dat juist jij op de bank start, maar "we wisselen door" en de gedachte van 3 dagen spierpijn en stijfheid uit het hoofd verbannend en dus gewoon vol elk duel aangaan.

En omdat de mooie traditie van het aanbieden van een afscheidswedstrijd nog niet bestond toen de meeste spelers van het kampioensteam er mee stopten, kunnen we de wedstrijd van vanmiddag ook nog eens beschouwen als een verlate afscheidswedstrijd van de oud-kampioenen!

De columnist…