Overtreding

Vandaag - geachte toeschouwer - wil ik het eens met u hebben over het vele verderfelijks wat het in oorsprong zo rechtschapen, hoffelijke voetbalspel heeft voortgebracht: de overtreding.

Vroeger - geachte toeschouwer - had de scheidsrechter het maar gemakkelijk. Er stonden twee ploegen in het veld die slechts aanvallende bedoelingen hadden (5 aanvallers was normaal) en sportiviteit hoog in het vaandel droegen. Bij een ongelukkige botsing - een sliding of bloktackle werd toen nog niet uitgevoerd, de tot de knieën reikende broek mocht van vrouwlief (toen ook al de baas, dat is niet veranderd) niet al te vuil worden, de wasmiddelen in die tijd wasten nog niet zo blinkend wit als nu en wassen was sowieso een crime (met de hand en wasbord en dan maandagmiddag drogen op de bleek achter het huis) - werd beleefd geïnformeerd naar de misschien geschade gezondheid en de benadeelde werd keurig overeind geholpen door de zich in verontschuldigingen uitputtende tegenspeler. Het werk van de scheidsrechter bestond dus alleen maar in het uitvoeren van de toss en het aangeven van eventuele ingooien en uittrappen - waar overigens ook geen misverstanden over bestonden - en het bijhouden van de tijd.

Kom daar tegenwoordig maar eens om. De al genoemde sliding en bloktackle zijn al compleet ingeburgerd, maar daarbij moet de scheids streng optreden tegen tal van overtredingen en overtredinkjes: schoppen, pootje haken, tackle van achteren, opzettelijk hands, duwen, knijpen, sjorren aan shirtjes, de schwalbe en natuurlijk het herhaaldelijk "bezigen van ruw spel", de verbale intimidatie zal ik maar buiten beschouwing laten. Natuurlijk kan de scheidsrechter streng optreden, hij heeft het gevreesde sanctiemiddel nu eenmaal trekklaar in het borstzakje: de gele kaart! Een gevreesd sanctiemiddel, zeker hier in Biddinghuizen, omdat er altijd een boete aan vast geplakt zit. Eén overtreding wordt terecht altijd meteen met rood bestraft: het natrappen. Een lafhartige daad, begaan door een onbeheerst, gefrustreerd iemand die op dat onbezonnen moment ons aller minachting verdient.

En toch zit uw columnist iets niet lekker, namelijk een overtreding waar helemaal geen kaart voor getrokken wordt: het verbale natrappen. Voorbeelden zijn er altijd genoeg, van spelers die gedesillusioneerd naar een andere club vertrekken omdat ze daar misschien wel aan spelen toekomen: "nooit een reële kans gekregen daar, tja, de concurrent was een vriendje van de voorzitter dus dan weet je het wel, maanden moeten wachten op de premies, nee, blij dat ik weg ben, hier vind ik wel die warmte en collegialiteit binnen de spelersgroep", sla de VI er maar op na.

Een nog flagranter voorbeeld vormen misschien wel trainers, die een club overnemen van een net ontslagen of de eer aan zichzelf houdende collega. De nieuwe trainer begint ermee zichzelf flink in te dekken tegen eventueel toekomstige, tegenvallende resultaten wat natuurlijk niet met eigen onvermogen te maken zal hebben, maar nog geheel te wijten is aan het miserabele beleid van zijn voorganger. Onder de nieuwe trainer zal er natuurlijk wel keihard getraind worden, de discipline binnen de spelersgroep zal aangetrokken worden, de rotte appels zullen worden weggestuurd, maar, verzucht een nieuwe trainer altijd, geef me de tijd. Kortom, onder de vorige trainer was de spelersgroep maar een beetje aan het kutkrakelen, technische en tactische visie ontbrak totaal.

Omdat een scheids hier niet tegen op kan treden doet uw columnist het maar: gele kaart voor deze oncollegiale trainers!

De columnist…