Bij de Veteranen? Nee nog niet!

En dan ben je zo maar ineens 40 geworden en je voetbalt nog steeds, niet elke week natuurlijk, je zegt wat vaker af dan je gewoon was toen je nog in de selectie speelde. Want dan zeg je niet af, dan ga je ervoor, maar daar hebben we het al eens over gehad in een vorige editie. Dat is nu anders, je team heeft meer dan 20 man op papier dus je kunt best een keer gemist worden en moeders wil ook wel eens wat anders dan voetbal op zaterdag.

Maar het blijft vreemd, geen voetbal op zaterdag. Moeders kan van alles willen, maar je bent er toch niet bij met de kop. Elke 5 minuten kijk je op je horloge en bedenkt wat je op dat moment aan het doen zou zijn tijdens de voorbereiding op de wedstrijd. En als het half 3 geweest is, is er helemaal geen houwen meer aan.
Er komt geen fatsoenlijk woord meer uit. Nog net niet snauw je je kinderen af, en ze doen niet eens vervelend, ze zijn zelfs blij dat papa een keer mee op stap gaat. En dan ben je dus al 40 hè. Fysiek gezien is het beste is er af, dat moge duidelijk zijn. De bierbuik is er nog niet en de vraag is of die er ooit wel komt natuurlijk, maar je voelt je nog fit genoeg om te blijven voetballen. De spieren worden wel allemaal wat stram, het gaat allemaal niet meer zo soepel als pakweg 15 jaar terug. Een hele wedstrijd spelen wordt moeilijker en moeilijker. Na de rust weer op gang komen is een ramp. Het klinkt misschien gek voor de jongeren onder ons maar de pijp is vaak halverwege de 2e helft gewoon leeg, en dan laat je je gewoon wisselen. Lag je vroeger na het eten op de bank omdat je teveel bier op had, nu lig je daar om dezelfde reden, met als bijkomstigheid dat je ook nog zere poten hebt. En niet zo’n klein beetje, die duren in ieder geval de hele zondag ook nog.
Ga toch lekker bij de veteranen spelen, hoor ik u zeggen. Nou, ik dacht het nog niet. De bierbuik is er niet, had ik toch gezegd. Maar voornaamste reden is het fanatieke dat er nog altijd inzit, ook als je 40 bent. De wil om elk potje te winnen is niet verdwenen. Je blijft je tegenstander uitproberen, een beetje jennen, zelfs kleinerende opmerkingen maak je. De tegenpartij is precies het-zelfde en je krijgt koekjes van eigen deeg waardoor je scherper en scherper wordt en zelfs een keer over de schreef gaat. Je blijft de clubscheids attenderen op zijn fouten, net als vroeger. Dat er mindere goden in je team lopen kun je eigenlijk niet verdragen, maar toe maar. Je baalt als je je in een kleedkamer moet omkleden waar al een ander team zit. En helemaal als je ingedeeld staat op een der bijvelden. Sommige dingen wennen nooit, zelfs niet als je 40 bent geweest.
Ik ga maar eens een testje doen bij www.jeechteleeftijd.nl want ik zou wel eens veel jonger kunnen blijken dan in werkelijkheid…

Een fijne wedstrijd toegewenst.

Uw columnist…