Charmeoffensief

Het kan u natuurlijk niet ontgaan zijn – geachte toeschouwer – maar afgelopen week was er maar één item dat de vaderlandse pers in haar greep hield (naderende verkiezingen of niet): de terugkeer in het Nederlands elftal van de meest verguisde speler die Nederland rijk is: Clarence Seedorf.

Clarence Seedorf, geachte toeschouwer, is een begenadigd voetballer, speelt al jarenlang bij topclubs, en altijd in de basis, wint prijzen (waaron-der 3 Europacups), en hij schijnt een positieve invloed op zijn medespelers te hebben. Dit alles in ogenschouw nemend verwacht je uiteraard dat Clarence Seedorf de eerste speler is die onze bondscoach op papier zet als er weer een interland nakend is, maar nee, onze bondscoach hield – tot voor kort – een voorkeur voor Nicky Hofs en Theo Janssen. Want Clarence Seedorf heeft één klein minpuntje, iets waar voetbalminnend Nederland – tot voor kort – het hartgrondig mee eens was: Clarence Seedorf is zo akelig zelfverzekerd dat het naar arrogantie neigt. En uiteraard viel er voetballend gezien toch ook nog wel het een en ander aan te merken: Clarence Seedorf is niet explosief genoeg, Clarence Seedorf voetbalt te veel in één tempo, Clarence Seedorf loopt tactisch uit het vooraf vastgestelde patroon en – het belangrijkste – Clarence Seedorf had ooit zoveel zelfvertrouwen dat hij (onaan-gewezen) nog wel) een penalty durfde te nemen (Turkije uit) en hem hoog over te joekelen. Schande, geachte toeschouwer, met pek en veren het stadion én het land uit en nooit meer uitnodigen was toen de mening van het overgrote deel van voetbalminnend Nederland! Maar het charmeoffensief van (vooral) de familie Barend heeft zijn vruchten afgeworpen: Clarence is weer international en de meerderheid van het (voetbal)volk vindt dat nu terecht…

Nou rijst bij uw columnist toch de vraag of zoiets ook bij BAS mogelijk zou zijn. Een charmeoffensief dus: de overige seniorenteams zitten namelijk ook vol met voetballers die nooit officieel bedankt hebben voor het spelen in BAS 1 en die – ze laten dat elke week zien – nog steeds technisch en tactisch een heel behoorlijk niveau halen (hoewel ze wellicht iets teveel in één tempo spelen en soms wat arrogant overkomen) en misschien koesteren deze spelers nog steeds een (steelse) wens om – met Clarence te spreken – “ook in de armen van de trainer te springen als hij ze maar opent”. Zou onze trainer ook gevoelig zijn als bijvoorbeeld uw columnist een charme-offensief start om willekeurig welke topper dan ook van bijvoorbeeld BAS 4 (zie bladzijde 2) in BAS 1 te laten spelen? Of gaat het bij BAS 1 toch ook vooral om het door Marco van Basten aangehangen “ik-mag-jou-niet” gehalte…?

De columnist…