Vorm

Het was - geachte toeschouwer - helaas toch te voorbarig van uw columnist om de vorige keer in uw geliefde programmaboekje al een voorschot te nemen op de eerste prijs in tien jaar tijd die door onze jongens tegen DSV binnengehaald zou gaan worden. De AZ-vergelijking ging dus helaas mank, hoewel AZ ook wel veel verliest de laatste weken...

Het resultaat kennen we dus, geachte toeschouwer. De nederlaag tegen DSV was duidelijk en verdiend, de periodetitel werd dus niet binnengehaald en tot overmaat van ramp werd vorige week eigenlijk ook de laatste kans op het kampioenschap overboord gezet tegen laagvlieger De Glind. Binnen 8 dagen dus van topper tot tobber of - voor de Duitse taalliefhebbers onder u - van himmelhoch jauchzend zu tode betrubt, in ieder geval van de hemel in de hel. En natuurlijk heeft uw columnist weer getracht om een diepgaand onderzoek ingesteld naar de oorzaak van deze deceptie.

Maar oorzaken zijn lastig aan te geven, geachte toeschouwer. Het heeft weer alles te maken met het ongrijpbare fenomeen dat vorm genoemd wordt, iets dat vaak in de lucht hangt, maar helaas niet trainbaar of met één vingerknip oproepbaar is. Onze jongens zijn namelijk goed getraind, de conditie is dus puik, de nachtrust is in de vrijdag- op zaterdagnacht heerlijk lang en dus ruim voldoende, het oud papier ophalen hoeft nooit tijdens het lopende seizoen te geschieden, dus vermoeid aan de wedstrijd beginnen is er nooit bij, het whiteboard in de commissiekamer is goed schoon en dus is hetgeen de trainer opschrijft voor iedereen goed leesbaar, kortom, aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. En ook onervarenheid met het spelen onder druk kan het niet zijn, het grootste gedeelte van de spelersgroep heeft echt jarenlange ervaring met het spelen (én winnen) van finales, hoewel het dan meestal tegen degradatie knokken was. Maar die ellendige vorm (of eigenlijk uit vorm), die toch zo af en toe opduikt en dan een verlammende deken over het spel van onze jongens gooit, die vorm die toch psychisch zo’n grote rol kan spelen: hadden we daar maar een pilletje voor...

Ik heb het al eens eerder geschreven, geachte toeschouwer, de beste remedie is natuurlijk een klinkende overwinning. En als zelfs het bestuur er via een oproep op de BAS-site tot steun voor ons vlaggenschip al alles aan doet om dan maar via een luidkeels aanmoedigend publiek (ja, schreeuwt u de kelen maar schor vanmiddag) die vorm in de spelers te doen terugkeren, tja, dan moet uw columnist zich daar maar bij aansluiten. Daar komt de open deur: Kom op, jongens, alles uit de kast vanmiddag en echt waar: de derde plaats is nog zeker haalbaar!

De columnist...