Degradatievoetbal

Vandaag - geachte toeschouwer - wil ik het hebben over de term die bij elke rechtgeaarde voetbalfan de rillingen over de rug doet lopen: degradatievoetbal...

Uiteraard doet dat mij ook pijn, geachte toeschouwer, ook ik schrijf liever over sexy kampioensvoetbal; met bijbehorende mooie één-tweetjes, prachtige dribbels, een team dat als een harmonica over het veld beweegt, omhaaltjes, schaartjes, poortjes (of panna’s) en uiteraard wonderschone doelpunten, kortom, over een elftal waar het zelfvertrouwen vanaf druipt en wat niet in paniek raakt bij een tegendoelpuntje meer of minder.

Maar helaas zal er vandaag geen sexy kampioensvoetbal op "de Schelp" te zien zijn, geachte toeschouwer. Natuurlijk kan ook degradatievoetbal het aanzien meer dan waard zijn: met keihard werkende spelers die op elke bal rennen, rucksichtlos tackelende verdedigers, de aanblik van een zenuwachtig coachende trainer en een nog zenuwachtiger, kettingrokende leider en vooral ook de ingehouden adem van het publiek bij iets dat op een mogelijkheid lijkt. De spanning druipt er dus vanaf en uiteraard heeft dat zijn charme; er wordt tenminste ergens om gespeeld en "van het spelen onder druk wordt je als voetballer nooit slechter" (citaat zal wel van goeroe Johan Cruijff afkomstig zijn).

Het is uiteraard gemakkelijk gezegd vanaf de kant (of vanuit de wandelgangen, zo u wilt), maar het belangrijkst is natuurlijk het geloof in eigen kunnen en de zogeheten "mentale kracht". Degradatievoetbal is eigenlijk gewoon een mentale kwestie: de koppies moeten niet naar beneden bij een tegenslag (lees tegendoelpunt) en gelatenheid moet dus nooit insluipen in het spel. Kampioen degradatievoetbal spelen is dit seizoen natuurlijk FC Zwolle, dat in de winterstop al door menig voetbalkenner was afgeschreven; maar zie: met simpel voetbal en vooral keihard werken worden er punten gepakt en zelfs - al dan niet door hulp van erelid Henk Timmer - van Champions League kandidaat AZ gewonnen. Het publiek staat er daar vol achter in de thuiswedstrijden, er is weer geloof in eigen kunnen en dus zelfvertrouwen.

En daar ligt dus een schone taak voor ons, de beroemde 12e man. Ook bij het publiek dreigt gelatenheid in het gedrag in te sluipen; in een BHZ-netpoll is BAS al afgeschreven en het zinnetje "het kan ook niet altijd goed blijven gaan na al die seizoenen degradatievoetbal" is één van de meest gehoorde oneliners. Derhalve de oproep aan de BAS-hooligans en al die anderen die BAS een warm hart toedragen: als één man achter de club vanmiddag: "hup hup hup, BAS is onze club" en "houdt BAS in de 3e klas" moet vanmiddag het parool zijn...

De columnist...