Kunstgras

De laatste tijd - geachte toeschouwer - steekt binnen de normaal gesproken uiterst conservatieve voetbalwereld het fenomeen "kunstgras" danig de kop op. Zelfs binnen de FIFA - waar conservatisme toch met een grote hoofdletter geschreven én uitgedragen wordt - heeft men besloten om lidstaten toe te staan met een proef te komen om de sappige grasmatten te vervangen door een synthetisch variantje: zie Heracles Almelo en Cambuur Leeuwarden.

In het dagelijks leven - geachte toeschouwer - is uw geliefde columnist niet echt conservatief te noemen: hij heeft geen enkel probleem met samenwonen voor het huwelijk, vindt ook sex voor het huwelijk in de categorie "moet kunnen" vallen (mits het niet op vrijdagavond is, zaterdag moet er wel op het veld iets gepresteerd kunnen worden), hij helpt uiteraard graag mee in het huishouden en vindt parttime werken voor mannen een normale zaak. Op voetbalgebied daarentegen ben ik echter uiterst conservatief, geachte toeschouwer! Uw columnist denkt met weemoed terug aan de leren bal mét veter, de broek tot net aan de knie, het fijne gezang in stadions ("hup Holland hup", in plaats van "Kezman, je moeder is een ...") en met de bal stuiterende keepers. En zo vind ik ook de opmars van het kunstgras helemaal niks. Er is toch niets mooier om op een zaterdagmorgen wakker te worden met een strakblauwe lucht, en om vervolgens te beseffen dat je straks mag rennen, glijden en vliegen op een mooie grasmat met daaroverheen nog een lekkere dauwlaag. En uw columnist denkt met afgrijzen terug aan de keren dat er tegen een team van ASVD op hun kunstgrasveld moest worden aangetreden: je kunt er wel met voetbalschoenen op, maar met voetbal heeft het verder weinig te maken: net als je denkt om de bal lekker voor te gaan zetten, dan ligt die bal alweer tegen de boarding. Dat ding rolt dus veel sneller dan op een gewoon veld: het is alsof je achter een bowlingbal aan het rennen bent. Om over het vallen maar te zwijgen, schrijnende plekken zijn het lot van de vermetele die er toch een sliding uitgooit. Meestal kansloze nederlagen dus, tegen Drontenaren die beter aan het veld gewend waren. Ja, ook uw columnist weet dat de nieuwe generatie kunstgrasvelden steeds beter wordt, maar het gaat om het moeilijk te omschrijven "gevoel", en dat is niet goed. Om over het uitsterven van terreinknechten maar te zwijgen: en nooit meer het geronk van grasmaaiers, met daarbij die heerlijke geur van vers gemaaid gras...

Maar een uitzondering wil ik toch maken voor de trainingsvelden. Bij onze mooie club ligt het grote trainingsveld er nog redelijk bij (hoewel het weer met angst en beven wachten is op het echt natte najaarsweer), maar het kleine trainingsveld is een aanfluiting. Het midden ligt erbij alsof de koeien er net afgehaald zijn; met aan de zijkant nog wat plaggen verdwaalde rogge. Een hobbelige, uiterst rulle ondergrond dus waarop het moeilijk spelen is: de kaatsoefening - zo mooi op papier - gaat vaak de mist in wegens plots opspringende ballen, wat weer tot schreeuwende trainers en gestresste spelers leidt. Het wachten is op de eerste omzwikkende enkeltjes... Slecht onderhoud van de firma Optisport dus (waarmee maar weer gezegd is dat privatisering van groenonderhoud geen verbetering inhoudt). Eens fatsoenlijk rollen is natuurlijk ook een - goedkopere - optie, maar toch: wellicht dat er ergens nog een klein spaarpotje gevonden kan worden om deze beplanting te vervangen door het gladde kunstgras?

De columnist...