Poldermodel

Vandaag, geachte toeschouwer, staat de wedstrijd tegen ’t Harde weer eens op het programma. Al weer een aantal jaren kunnen wij de heren van de andere kant van de brug welkom heten op ons mooie sportpark. Zoals u weet beschikt uw columnist over een uiterst scherpe pen. Een pen die zich in het verleden bij vlagen laatdunkend heeft uitgelaten over de altijd moeilijk te kloppen ploeg.

In altijd pittige en zeer scherpe stukken probeerde uw, zeer gewaardeerde, columnist hiermee de rood/witte helden op scherp te zetten. Ik zie u nadenkend de wenkbrauwen fronsen. Een blik op de ranglijst leert ons namelijk dat de situatie in vergelijking met andere jaren niet echt anders is. Echter uw columnist kan zich vorig jaar nog herinneren waar een pittig stukje leidde tot een overwinning voor ’t Harde. In de uitwedstrijd strandde een poging van repliek vanaf de groen-witte kant in een keurige overwinning voor de heren van de Schelp, waarmee toen definitief klassebehoud werd afgedwongen. Dit heeft mij aan het denken gezet. Bovenstaande wetende, beschikt uw columnist ruwweg over een 2-tal alternatieven: 1. Een pittig stuk schrijven over ’t Harde of 2. Een pittig stuk schrijven over onze helden. Gezien de resultaten van vorig jaar zullen kortzichtigen onder ons melden dat een pittig stuk over onze eigen jongens wellicht de beste optie is. Te meer omdat dit vorig jaar voor winst zorgde in de uitwedstrijd. Deze zelfde personen zullen, naast het eerder genoemde argument, aanvoeren dat de prestaties van het elftal zo'n stuk rechtvaardigen. Het zou natuurlijk erg makkelijk zijn. We zeuren wat op de een, kraken de ander wat af en hup de punten zijn voor ons vandaag.

Maar ja. Op de wat langere termijn doet dit een elftal natuurlijk nooit goed. De weldenkenden onder ons, en ja ik weet zeker dat deze talrijk zijn binnen onze club, zullen dit begrijpen en, sterker nog, uw columnist direct met de uitslagen van de 2e helft van de competitie om de oren slaan. Was het toen ook niet zo dat toen ten tijde van de winterstop de sfeer binnen de club en het elftal goed bleef en iedereen binnen de vereniging achter de mannen bleef staan, dit uiteindelijk resulteerde in een prachtige serie en zelfs bijna een periodetitel!

Het enige wat uw columnist rest is een, typisch Nederlandse, compromis te sluiten. Een zogenaamd poldermodel. Een compromis waardoor beide teams niet bovenmatig geprikkeld worden. Feitelijk had deze hele pagina kunnen bestaan uit louter de woorden: Hup ’t Harde!, Hup BAS! Het zal wel een gelijk spel worden vandaag.

De columnist...