De rechtshalf

Vandaag - geachte toeschouwer - wil ik het eens met u hebben over de speler die loopvermogen (en dus longinhoud) en kracht moet koppelen aan gogme en inzicht: onze rechtshalf.

Een goede rechtshalf - geachte toeschouwer - is dus de schakelspeler tussen aanval en verdediging (de olie tussen machineonderdelen heb ik wel eens ergens gelezen), heeft een mooie, individuele actie en is dus wel eens (te) frivool, maar kan natuurlijk ook de botte bijl hanteren als dat nodig is (en helaas ook wel eens als het niet nodig is). En vandaag nemen we dus - nacompetitie daargelaten - afscheid van onze rechtshalf: Berrie Kollen...

Berrie begon - zoals veel spelers in het huidige BAS 1 - in BAS 2, onder Jan Wagteveld. Eerst werd er in hem nog geen middenvelder gezien, nee, Berrie was vrij lang, kon best hoog springen en was dus uitermate geschikt om als voorstopper te fungeren. Echt enthousiast kon hij niet worden van die positie, maar gretig genoot hij van de lessen van het kader: "goed Berrie, zie je wel dat je het kunt, als je maar bij je mannetje blijft". Onder Aalt van der Meer schoof Berrie door naar de eerste selectie, meestal al als rechtshalf, hoewel hij ook op andere (voornamelijk middenveld) posities heeft gespeeld. Berrie was toen op dinsdagavond meestal hét gespreksonderwerp: in het krantenverslag van de maandag stond zijn naam vrijwel nooit goed gespeld: variërend van Barry Kohler tot Berry Kullen, eigenlijk zijn alle mogelijke spellingsfouten in zijn naam wel gemaakt...

Een echt trainingsbeest kun je Berrie niet noemen (hoewel hij er meestal wel keurig was), vooral als het regent (of nog erger: nat sneeuwt) blijft Berrie liever binnen ("afgelasten maar, trainer, dat veld moet nog langer mee"). Maar trainingskampen waren aan hem wel besteed: batsen in Havelte en poedelen in het zwembad op de kazerne aldaar kostte hem echter wel een gebroken neus. Dat seizoen was sowieso een rampseizoen voor hem: in de bekerwedstrijd tegen Scheerwolde brak hij door een keiharde charge van een lompe tegenstander zijn scheenbeen.
Enige smetje op het verder mooie, technische spel van Berrie is zijn driestheid: achter die onschuldige oogopslag schuilt toch een beest dat af en toe het hoofd verliest en daarom grossiert in vele gele en soms zelfs rode kaarten. Cor Neleman hoeft dus in het vervolg nooit meer op zaterdagmiddag bij Berrie langs om weer een boete te innen. En ja, ook vandaag, in wat eigenlijk zijn laatste thuiswedstrijd had moeten zijn, ontbreekt Berrie (weer) door een schorsing... Vandaag hoeft de besnorde leider van BAS helaas niet van de bank op te vliegen en langs de lijn "Berrie, houd je alsjeblieft nou eens rustig", te schreeuwen...

De columnist...