Doping

Enige weken geleden – geachte toeschouwer – schreef uw geliefde columnist al over die verschrikkelijke postwinterstopdip (een woord dat in ieder geval in Biddinghuizen opgenomen gaat worden in de woordenlijst van nieuwe woorden in het jaar des heren 2002). Eerlijk gezegd schreef ik dat stuk al een beetje met het angstzweet op het voorhoofd en warempel, geachte toeschouwer, alsof de duivel ermee speelt: ook dit jaar dreigt die dip bewaarheid te worden.

Raar fenomeen: hij doet alleen opgeld in competitiewedstrijden (met als uitzondering de wedstrijd van afgelopen dinsdag, maar toen ontbrak de halve basisploeg vanwege verplichtingen elders), vriendschappelijk wordt er wel goed gepresteerd. En hoe deze dip nou toch te overwinnen, geachte toeschouwer? Natuurlijk is het gewoon een (klein) gebrek aan zelfvertrouwen: 1 winstpartij zal natuurlijk het begin van een prachtige reeks gaan vormen, en wellicht denkt u in mei na het promotiefeestje dan ook lachend terug aan die zwartgallige columnist met zijn postwinterstopdip.

En dus moet het vandaag tegen WZC maar eens gaan gebeuren. Uw columnist dook de archieven van de almachtige KNVB maar eens in op zoek naar oplossingen voor het overwinnen van dipjes in het algemeen en dacht het daarbij niet te hoeven zoeken in schokeffecten of andere paardenmiddelen die vaak geen enkel effect blijken op te leveren. Maar ik stuitte wel op een aardig fenomeen: de keuzecommissie van Karel Lotsy. Beetje enge man die gezien zijn dubieuze oorlogsverleden een naamgeving van een straat in Amsterdam weer teruggedraaid zag, maar hij was wel de inspirator van het beroemde “Hollands kwartiertje”: in een kwartiertje maakte Oranje werkelijk gehakt van de tegenstander. Voor elke interland hield Lotsy een werkelijk fenomenale speech in de wondertent van VUC, waardoor de spelers boven zichzelf uit konden stijgen en zich als nietig Nederland zelfs wisten te plaatsen voor het WK van 1934. Maar helaas, geachte toeschouwer, wij hebben bij BAS wel iets dat lijkt op een selectiecommissie (de technische commissie), maar daarin zit geen inspirerende spreker. Deze commissie bestond het overigens zelfs om te denken dat A-junioren voetballend meer zullen leren van wedstrijdjes tegen DOSK A5 of zo, waartegen met de vingers in de neus de dubbele cijfers werden gehaald, dan voetballend onder weerstand met het 2e team in een hoger tempo tegen fysiek sterkere, maar dit even terzijde.

Geen speech dus, en toen was daar plotseling de zaak VDB. Schitterende verhalen natuurlijk weer over dokter Mabuse en Nico Mattan die alles zal doen wat die nepdokter zal zeggen: “als hij zegt dat ik mijn ochtendpis moet opdrinken om harder te fietsen, dan doe ik dat gelijk”. En om met Smeets te spreken: alle doping in mijn koelkast is natuurlijk voor de hond bedoeld. En toch ligt hier de oplossing voor het verbreken van die postwinterstopdip: het geloof in een wondermiddel (à la de ochtendurine) zal de ommekeer kunnen bewerkstelligen! En stel nu eens dat het rolletje Dextro wat altijd traditioneel voor de wedstrijd de ronde doet, vandaag nou ‘ns niet alleen uit druivensuiker bestaat…

De columnist…