De rust keert weder

Eindelijk, geachte toeschouwer, is de rust weer wedergekeerd in het gemoed van iedereen die BAS voetbal een warm hart toedraagt. Afgelopen dinsdag werden er namelijk, onder grote belangstelling, drie punten mee naar Biddinghuizen genomen uit het altijd onrustige Wapenveld. Zelfs uw trouwe columnist had, na een aantal weken afwezig te zijn geweest, maar weer eens de auto genomen om de rood witte helden in actie te zien. Viel het tegen? Allerminst! Vooral de eerste helft speelde BAS een zeer verdienstelijke, geconcentreerde pot voetbal.

Maar oh, oh, oh, wat maakte uw columnist zich zorgen! Zorgen om het voetbal? Om de kwaliteit van het spel? Nee hoor, uw columnist maakte zich zorgen om de begeleiders van BAS 1. Want naast de ijzeren rust uitstralende verzorger, verspreiden de heren leider en trainer een dermate grote spanning dat de lichten in de kantine van WZC spontaan gingen branden. Gefascineerd volgde ik de heren tijdens de wedstrijd. Elke gespeelde bal werd met een scherp geconcentreerde blik gevolgd en bij elke, zelfs minimale kans, veerden de heren op van de bank. "Toe dan, maak die actie! Schiet dan! Nu, nu moet je". Verkeerde passes in het veld werden na een weemoedig schudden van het hoofd vergeten, om de bewuste speler met een paar aanmoedigingen weer naar voren te sturen. De voorzet van links die na ongeveer 20 minuten gegeven werd, kon ook regen op twee weemoedig schuddende hoofden. De handen in het haar, een binnensmondse vloek en net op het moment dat de heren de positieve coaching het veld in wilden slingeren, zagen ze vol ongeloof de bal via de voet van een verdediger met een carambole langs de keeper verdwijnen. Vol ongeloof viel er een kort moment van stilte te bewonderen naast de dug-out. Dit korte moment maakte al snel plaats voor uitzinnige vreugde. Aangezien het niet echt duidelijk was op wiens conto het doelpunt geschreven kon worden, sloegen de heren elkaar maar op de schouder en stoven daarna het veld in, om dan maar alle spelers te feliciteren en er vooral voor te zorgen dat de boel binnen het team op scherp bleef. Vlak voor de rust besloot uw columnist zichzelf een weg te banen door alle bezoekers uit Biddinghuizen. Gelukkig waren de dames en heren beheerders in Wapenveld ook overdonderd, zodat uw columnist zich kon verschuilen in de catacomben van de wapenveldse Arena. Daar zag hij de geconcentreerde koppies van de helden langskomen met achteraan een enigszins zich zorgen makende trainer en een leider met een "Ik heb er wel vertrouwen in blik". De spanning nam even af bij de heren voor een minuut of 15.

Na de rust veranderde niet veel aan het beeld uit de eerste helft. Fanatiek joegen de leider en de trainer de manschappen naar voren. "Laat je niet zo terugdrukken! Speel van die goal af, blijf aansluiten, bijt op je tanden, je kan het!" Maar aan het eind kregen de heren het bijna te kwaad. Met rood aangelopen hoofden waren ze instaat om de grensrechter van de vrienden uit Wapenveld met vlag en al over de van prikkeldraad voorziene omheining te werken. Vol ongeloof zagen ze bovendien een glaszuivere goal van BAS die vervolgens door de man in het zwart niet gehonoreerd werd. Toen ook nog de heren uit Wapenveld de mouwen opstroopten voor een slot offensief, kregen de leider en de trainer het bijna te kwaad. Ingrijpen vanaf de kant kon niet meer, de helden in het rood wit moesten het werk nu zelf doen. Een zucht van opluchting gevolgd door een kort moment van bezinning maakte plaats voor een vreugde stemming bij de spelers. En de begeleider en de trainer? Tuurlijk waren ze blij, maar het was vooral die voldane zwijgende lach die de heren om hun lippen kregen. "Nee, de jongens verdienen de eer, wij niet, wij hebben hier niet echt een bijdrage aan geleverd" Typisch leider en trainer. Vergeten al die uren van overleg en slapeloze nachten, gepuzzel met opstellingen, niet fitte en geschorste spelers, alle tegenslagen die zich na de winterstop voordeden. Logisch dat de jongens die de ballen raken de meeste eer krijgen. Maar ere wie ere toekomt, chapeau voor leider, trainer, verzorger en grensrechter!

Laten we er gewoon voor zorgen dat de heren volgend jaar gewoon weer die spanning mee maken en kunnen eindigen met die zelfvoldane zwijgende glimlach. Een glimlach niet vanwege behoud maar vanwege promotie!

Uw columnist...