Lothar in Biddinghuizen

Daar staan we dan weer, geachte toeschouwer, de winterstop zit er op en de schaatsen kunnen ongebruikt het vet weer in. Maar ach, het gras ruikt alweer naar voorjaar en de lijnen zijn vers gekalkt, kortom onze EK waardige accommodatie ligt er weer als een zonnetje bij en er kan weer competitie gevoetbald worden.

Sprekende over het haastig naderende EK. Nog gekeken woensdag? Getooid in een leeuwwaardig, ouderwets Oranje wisten de ridders van Frank het, na een flinke hoeveelheid gelijke spelen, toch te klaren. Een overwinning tegen nota bene onze oosterburen! Zo veranderde een druilerige avond toch nog in een redelijk groot feest. Een feest met toch een beetje een rare bijsmaak. Want wat is dat toch met die Nederlandse (gezins) supporters? Een wedstrijd als deze, waar normaal geen onvertogen woord over de tong gaat en het Hup Holland hup door het stadion dreunt, veranderde in een striemend fluitconcert. Terwijl er eigenlijk wat te vieren viel. Niet alleen de overwinning, maar vooral het record van onze Lothar! Recordinternational met 144 interlands, winnaar van de wereldbeker, deelnemer aan 5 WK's en nu nog steeds spelend op een respectabele leeftijd van 38 jaar! Geweldig toch! Tja en het enige wat wij Nederlanders doen, is het veroordelen van die beste man vanwege zijn ijzeren, misschien typisch Duitse, wil om te (over)winnen. Wat is daar nou precies mis mee, geachte toeschouwer? Wat maakt het uit als er af en toe over het veld gerold wordt? Tegen 10 man voetballen is toch altijd makkelijker dan tegen 11. Laten we wel zijn. Toen van der Sar tijdens het afgelopen WK als een zwaar getroffen soldaat ter aarde viel, ontving hij niets anders dan loftuitingen en applaus.

Nu ik er over nadenk, geachte toeschouwer, is dat misschien wel datgene wat er aan ontbreekt hier bij dit vlaggenschip. Een stukje ijzeren wil om te winnen. Alles aan de kant schuiven voor victorie en de daarbij behorende punten. Misschien kan er voor de wedstrijd van vanmiddag nog even in het diepste geheim getraind worden op koprollen, op van angst en pijndoordrenkte doodskreten en het vragen om een gele dan wel rode kaart. Dit alles natuurlijk onder de bezielende leiding van de regisseur van ons zeer gewaardeerde amateurtoneelgezelschap Altobi. Stelt u zich eens voor: 0-0 vlak voor tijd. Een scrimmage voor de goal, de spits in balbezit, een valpartij, een schreeuw…. Tot ons aller verbazing, en vooral die van de tegenstander, wijst de scheidsrechter gedecideerd naar de stip. Onverbiddelijk wordt de penalty binnen geschoten. Protesten van de tegenpartij leiden tot wapperende gele en rode kaarten voor de gasten, terwijl de spelers van BAS doorgemoederd de boel van een afstand gade slaan. De agressie loopt op en uiteindelijk moet de politie de scheidsrechter ontzetten, levenslange schorsingen volgen er voor het bezoekende bestuur en spelers. De pers spreekt er schande van. Uiteindelijk zal er in Biddinghuizen niet alleen in de zomermaanden Duits gesproken worden, maar ook op het voetbalveld. Sponsors en vrijwilligers trekken hun handen af van de club en het einde zet zijn begin in.

Het is hem gegund hoor, onze Lothar, buiten het veld schijnt het een buitengewoon innemende man te zijn, maar op deze manier hoeft het van uw columnist niet. Laten we vanmiddag nou maar gewoon ons surplus aan techniek uitspelen en dit combineren met een gezonde overwinningsinstelling, dan weet ik zeker dat er aan het eind van de middag een klinkende uitslag op ons nieuwe scorebord zal staan.

De Columnist….