Libero

Vandaag - geachte toeschouwer - is het voor uw zeer gewaardeerde columnist een beetje een treurige dag. Vandaag namelijk neemt onze club afscheid van iemand die al sinds jaar en dag - en naar ons aller tevredenheid - een centrale positie bekleedt binnen het eerste elftal: onze - eigenlijk nauwelijks weg te denken - laatste man Gerben….

Als jong mannetje, nog nat achter de oren, mocht Gerben, net uit de A-1, al zijn debuut maken in ons eerste elftal; natuurlijk niet als laatste man - die plek is alleen bestemd voor de meer geroutineerde, tactisch vaardige speler - maar als een nog timide rechtsback. Gewoon, al dan niet met een klein overtredinkje, het balletje afpakken en meteen inleveren bij een speler van de gevestigde orde en verder de oren en ogen goed open en de mond houden als er door de oudere spelers over tactiek gepraat werd: Gerben's tijd kwam nog wel. Gerben debuteerde in de kelder van het afdelingsvoetbal, met obscure uitwedstrijden naar Drogteropslagen en Belt-Schutsloot, waar in zijn begintijd nog verloren werd ook. Zware middagen op drassige velden met kalende, rondbuikige tegenstanders die niet opzagen tegen een overtredinkje meer of minder; kortom een harde leerschool. De betere tijden heeft Gerben echter ook gewoon meegemaakt, bij de 3 kampioenschappen op rij - terug naar de grote KNVB - was Gerben al niet meer weg te denken uit het eerste elftal. Ook durfde Gerben zo langzamerhand ook - zij het voorzichtig - eens mee te praten over de te volgen tactiek. Natuurlijk wisten de kenners het toen al: als die jongen niet op zekere dag (jeugd)trainer zou worden!

Na de grote leegloop van BAS 1 (zo'n 7 seizoenen geleden) werd Gerben als meest ervaren speler vanzelfsprekend aanvoerder, en dat hebben zijn medespelers geweten ook. Rechtsback speelde hij niet meer, hij was nu de libero van het elftal, inclusief goede lange pass, voldoende rugdekking en luidruchtig op zijn plaats zetten van iets te frivole medespelers. Op de training was het zaak om niet bij Gerben in het partijtje terecht te komen, dan kon je nog eens lachen! Zodra zijn ploeg op achterstand kwam, begon Gerben verbaal flink uit te halen naar zijn lamlendige medespelers: "pak nou eens aan, dek nou eens korter en speel direct"; dit alles natuurlijk gelardeerd met de bekende krachttermen en, als het moest, de iets te fors ingezette tackle. Dit alles natuurlijk tot groot leedvermaak van de tegenpartij. Gerben kon ietwat slecht tegen zijn verlies, maar hij was altijd serieus met zijn sport bezig; hij vervloekte de bierwalm op zaterdag in de kleedkamer. Het enige uitstapje wat Gerben zich voor een wedstrijd wel eens veroorloofde was een viswedstrijdje om 6 uur op een kille, naargeestige zaterdagmorgen. Afreageren deed hij dan 's middags wel, als dieptepunt herinneren we ons een knock-out bij VHK (na een akkefietje met hun sympathieke spits) en als grootste dieptepunt de beenbreuk - buiten zijn schuld - tegen S.E.H.

En toch hoopt uw columnist stiekem dat Gerben zijn afscheid wederom zal uitstellen. Eigenlijk was het elk jaar aan het einde van het seizoen een ritueel: Gerben twijfelde altijd of hij nog een jaar verder wilde voetballen, "ik heb het eigenlijk wel gezien, nu, en al die ongemotiveerde jongere spelers van nu". Maar na even op hem inpraten door wat oudere medespelers ("we kunnen je nog niet missen, Gerben") en leider (bij een viswedstrijdje) was zijn aanblijven altijd voor weer een seizoen verzekerd. Dus als het thuispubliek vandaag nou eens massaal op Gerben inpraat: een echte laatste man stopt namelijk pas op zijn veertigste!

De columnist