De voetbalkantine

Ik heb er de afgelopen weken maar eens op gelet, geachte toeschouwer. In eerste instantie niet eens echt bewust. Maar na jaren meegedraaid te hebben in het hele voetbalcircus, beginnen bepaalde dingen toch op te vallen. Hier en daar is er misschien een nuance verschil, maar per saldo lijken ze allemaal wel heel erg veel op elkaar. U zult zich waarschijnlijk afvragen waar ik het in vredesnaam over heb?

Nou ik heb het over de voetbalkantine. Houten meubilair, plastic, of sfeerloos aluminium, het maakt weinig uit. Her en der verspreid zien we de diverse elftallen zitten. Links achterin het veteranen elftal met een ietwat te rondbuikig uitgevallen bezetting, rechts het bekende vriendenteam en zo verdelen de verschillende teams zich volgens een vast patroon over de hele kantine. Waar je ook kijkt, overal zie je ietwat geeldoorlopen ogen ontstaan door een ietwat overmatig bier gebruik. Veelvuldig wordt er nagepraat over de gespeelde wedstrijden en situaties worden tot in den treure behandeld. "Als jij die bal nu direct had ingespeeld, had Klaas zo door kunnen lopen!" Glazen worden op tafel gezet om de spelsituatie kracht bij te zetten en hoe later het wordt, hoe fanatieker de discussies worden. En in elke kantine, waar je ook zit, zitten mannen die straks veel te laat, niet geheel nuchter, zich zwalkend een wegbanend, thuis zullen komen. Waar moeder de vrouw zuchtend haar hoofd schudt. Het eten is koud, maar de patat van de kantine juffrouw ligt nog vers in het geheugen, dus echt honger is er ook niet. Uitnodigend zal de 3-zits bank roepen dat er op gelegen kan worden, dat er op geslapen kan worden! En elke week is het hetzelfde liedje in de kantine. Die kantine waar je bij binnenkomst de krakkemikkige prijzenkast ziet hangen waar bekers uit 1973 je vertellen dat het laatste echte succes van de club veel te lang geleden is en dat 2e klas KNVB inmiddels 6e klas onderafdeling is geworden. En in elke kantine zul je links en rechts vergeelde elftalfoto's uit lang vervlogen tijden zien hangen. Zo langzamerhand kom ik dan ook in de richting van het onderwerp waar ik het eigenlijk over wil hebben. Wat, zult u zich afvragen. Nou ik heb het over die tafel die in elke kantine staat, met heren die in elke kantine aanwezig zijn. Lang heb ik nagedacht over een juiste typering voor dit soort mensen. Welke naam dekt nu eigenlijk de lading?

Omdat een naam eigenlijk moet staan voor de karaktereigenschappen van een persoon, kom ik tot het volgende: "zich te veel aan het verleden vasthoudende, vroeger was alles beter verklarende, oud voet-ballers". Bij binnenkomst in de kantine hoor je ze al roepen en discussiëren over het huidige vlaggenschip van de des betreffende club. "Wat! Die spits van nu goed? Hou op zeg! Sjakie die vroeger mee deed, dat was nog eens een voetballer. Die kon in zijn eentje alle tegenstanders uitspelen en de bal achter de doelman leggen. En als ik zeg leggen dan bedoel ik leggen. Tjonge jonge dat was nog eens een voetballer met talent en gevoel!" En overal zie je ze instemmend knikken. "Die trainer dan van vroeger. Met de rust 3-0 achter en dan kwam er tenminste een donder-preek, dan won je met 4-3. Niet van dat softe gedoe van tegenwoordig. Bah! Nee, die jeugd van tegenwoordig, veel te verwend! Bij het minste op geringste lopen ze al te zeuren, of liggen ze bij de verzorger op de tafel. Ze hebben blessures waar wij nog nooit van gehoord hadden. Ze zouden het gras eens wat meer op moeten vreten. Nee, vroeger. Toen zeurden we niet, ook niet over geld, je wilde gewoon graag in het eerste voetballen. Ja, dat waren de tijden. Je had in het (onder) betaald voetbal jongens als Neeskens en Janssen. Zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt". En zo gaan de verhalen, elke zaterdag weer, in welke kantine dan ook.

Dood-, doodmoe, wordt uw columnist hiervan. Vroeger is nou eenmaal voorbij, het heet namelijk niet voor niets vroeger, het komt nooit meer terug. Laten we het over morgen hebben, waar we misschien nog enige invloed op uit kunnen oefenen. Dan beloof ik u, geachte lezer, dat ik over 20 jaar geen verhalen op zal hangen over die legendarische spelers van nu. Niet over BAS 1 en niet over jongens als Bergkamp en Kluivert. Afgesproken? Nu en later praten we niet meer over vroeger. Oké, een uitzondering dan, later mogen jullie van mij praten over vroeger, maar dan over een ding en een ding alleen. "Die columnist van vroeger", ik hoor het nu al galmen in de wandelgangen, "Ja, die columnist, dat was nog eens een schrijver. Als je het over kwaliteiten hebt, dan heb je het over hem. Nee, zo worden de stukjes niet meer gemaakt, daar kunnen die snotapen van tegenwoordig nog heel wat van leren…