Ik kom eraan!

Muziek en voetbal lijken tegenwoordig steeds vaker in elkaar op te gaan. Werd het spel vroeg nog met een enkele welgemeende klap en ‘Hoezee’ toegejuicht, zien we tegenwoordig steeds meer zang en muziek bij onze mooie sport. Clubliederen worden gezongen, trommels worden meegenomen, en tegenwoordig worden ook de doelpunten gevierd met muziek.

Een hele mooie toevoeging aan de sport vind ik zelf, beste lezer. Het brengt een fantastisch sfeertje met zich mee. Dat maakt een voetbalwedstrijd een nog groter festijn dan het al van zichzelf is. De invloed van muziek op voetbal neemt steeds toe. Goaltunes
werden geïntroduceerd. Zoals I Will Survive bij Feyenoord. Tegenwoordig hebben spelers zelfs hun eigen goaltunes: The Boss’ Born in the USA (Jozy Altidore) en Daddy Cool van Boney M (Wilfred Bony) zijn daar voorbeelden van.

Het lijkt alleen of muziek langzamerhand de overhand gaat nemen bij ons mooie spelletje. Spelers lijken meer bezig te zijn met de deuntjes die door het stadion moeten galmen, om maar niet te beginnen over de meest bizarre dansjes bij de cornervlag. Ook staan de stereoinstallaties steeds harder te brullen voorafgaand aan de wedstrijd en tijdens de rust. Lekker opzwepend voor het publiek en de spelers. Maar helaas vinden de profi voetballertjes dit niet voldoende. Zij willen zelf bepalen wat ze luisteren. Dus doen ze de warming up met gigantische velgekleurde koptelefoons over hun oren.

Helaas blijft dat beeld ons bij de amateurclubs niet bespaard. Steeds vaker zie ik jongens van 10 jaar met dikke BEATS by Dr. Dre headphones het sportpark opsjokken, met de broek op half zeven. Maar ook de bezoekende senioren zie ik in dezelfde stijl. De sporters ‘kunnen’ niet meer zonder hun muziek. Zij kunnen niet meer presteren zonder hun eigen hiphop, hardstyle of Gers Pardoel. De koptelefoons gaan af wanneer zij de kleedkamer in stappen, maar dan wordt het iPodje direct aangesloten op de stereo. Hard genoeg zodat de tegenstander het ook kan horen. Vorige week hoorde ik vijf verschillende stereos gelijkertijd door de kleedkamers van BAS pompen.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben ook groot muziekliefhebber. En ik veroordeel dit gedrag niet. Het ziet er soms alleen wat onnodig en belachelijk uit. Ik heb echter wel één grote angst. Waar gaat dit heen? Alles wat we op tv zien kunnen we enkele weken later op de amateurvelden verwachten. In de Eredivisie lopen de scheidsrechters al met oortjes. Dan kunnen de spelers niet achterblijven. Net als in het wielrennen. Communicatie tussen coach en spelers zonder te hoeven schreeuwen. Kan de coach ook lekker warm binnen zitten. En wanneer de coach dan even niks te zeggen heeft, mag iedere speler naar zijn eigen playlist luisteren. Gesponsord door Dr. Dre.

De Columnist.