Blessureleed

Vandaag, geachte toeschouwer, staat de, door ons zeer hoog aangeschreven, tegenstander Hatto Heim op het programma. In het verleden wist onze rood-witte trots regelmatig zeer goed partij te bieden en zelfs menigmaal met goed resultaat. Vandaag echter lijkt het wel of de pijngrens is bereikt! Regelmatig signaleerde uw columnist een meer dan aanzienlijke wachtrij bij onze eigen dokter/ fysiotherapeut/ psychiater Gerard. Eerste jaars studenten geneeskunde hadden hun lol niet opgekund. Hamstrings, knieën, schouders, enkels, beenbreuken en zelfs een trainer met een rugprobleem zaten te wachten op een behandeling. Samenvattend kunnen we zeggen dat ongeveer 90% van de eerste selectie ziek, zwak of misselijk was. De begroting voor tapes, bandages en dergelijke is inmiddels ruim overschreden. Bestuurleden en andere personen zitten met de handen in het haar om het gehele kostenplaatje binnen de perken te houden.

Uw columnist zou uw columnist niet zijn als ook hij niet op zoek was gegaan naar oorzaken en redenen voor dit steeds zorgelijker wordende probleem. Na speurwerk was er eigenlijk maar een optie die overbleef: Om een of andere reden vinden mensen het prettig om in de nabijheid van de verzorger te zijn. Maar waarom dan? Ik bedoel BAS beschikt namelijk niet over een, van de correcte maten voorzien sexy uitstraling hebbende, verzorgster. En nu de kou 's avonds steeds vroeger zijn intrede doet, is het ook niet echt prettig vertoeven in het verzorgershok (met smacht kijken we dan ook uit naar onze, nog te bouwen, kleedkamers). De enige conclusie die eigenlijk stand houdt, is dat de verzorger over bepaalde Yomanda achtige krachten beschikt die er voor zorgen dat de spelers en hun begeleiders blessures aanwenden en simuleren om toch maar vooral in zijn nabijheid te zijn.
Om de begroting van de voetbalclub sluitende te krijgen en te houden stelt uw columnist dan ook voor om het hok van de verzorger uit te roepen tot het Lourdess van Nederland. Het nieuws over de huilende Maria beelden zal spontaan naar de achtergrond worden gedreven als de beelden van 'Het hok van Gerard' getoond worden. Stapels krukken, protheses rolstoelen zullen de bevestiging zijn van de geneeskracht van Gerard. Mensen zullen al juichend Biddinghuizen binnenkomen, sportzalen zullen afgehuurd moeten worden om alles in goede banen te leiden en de huisarts heeft nog maar een recept, bezoek het hok van Gerard…

Tja, of dit nu de echte oplossing is? Ik bedoel in hoeverre is Gerard dan nog in staat om te doen waar hij altijd voor staat, het verzorgen van de spelers? Alle TV optredens en Radio interviews zullen veel te veel tijd in beslag nemen net als al die fotoreportages voor die, u wel bekende, roddelbladen. Nee, voordat we deze stap maken lijkt het uw columnist beter dat de spelers eens bij zichzelf te rade gaan. Waar ligt hun grens, of eigenlijk waar ligt hun pijngrens? Uw columnist krijgt sterk het idee dat een vlieg op de schouder van de gemiddelde BAS 1 speler al genoeg is om hem te doen laten bezwijken onder de hevigste pijnen. Het lijkt haast wel of het kleine beetje karakter wat er nog in de spelers zat, geheel verdwenen is.

Laten we vandaag voor de verandering eens met karakter spelen. De blik op oneindig en alles op maximale spanning. Vergeet ze maar even vanmiddag, die zeurende pijntjes die prikkende spieren en slappe enkels. Laten we er voor zorgen dat die 3 punten in Biddinghuizen blijven.

Dan zorg ik ervoor dat Gerard, voordat de wedstrijd begint, nog even de bal en het veld instraalt…

Uw columnist…