Chemie

Scheikunde vind ik een ramp. Elk logisch verband tussen C’s, H’s en O’s of andere elementen ontgaat mij en ik heb ook niet echt de motivatie om me erin te verdiepen. De antipathie is vroeger op school al ontstaan, hoewel ik de practicumlessen van scheikunde nog wel leuk vond. Mocht je verschillende stofjes samenvoegen en dan de reactie afwachten. De reactie was leuk, het verklaren van die reactie was weer minder. Als ik vervolgens tijdens zo’n practicum één of andere oplossing met een zogeheten pipet moest opzuigen, dan stond ik later vaak een half uur mijn mond na te spoelen.

,,Dan moet je niet zo hard zuigen’’, zei de scheikundeleraar dan. Maar goed, van scheikundeleraren heb ik ook al geen hoge pet op. Weinigen daarvan hebben bij mij een positieve indruk achtergelaten. Vakidioten vaak, zelf zo intelligent dat ze de basisprincipes van de scheikunde niet aan mij konden uitleggen. Met die lui zat ik niet op één lijn, er was geen klik, of beter gezegd: er was geen chemie tussen ons.

Chemie is de laatste tijd ook in het voetbal een veel gebezigde term. De meest recente voorbeelden van een gebrek aan chemie zijn Feyenoord en PSV natuurlijk. Bij Feyenoord zat Gertjan Verbeek duidelijk niet op één lijn met zijn selectie. De voortekenen waren er al vroeg in het seizoen. De nekslag kwam toen Kevin Hofland (of all people) ging klagen bij de raad van commissarissen. Mooi was het om te zien dat de supporters achter de vertrekkende trainer stonden. De spelers zullen zich achter de oren moeten krabben en doen er nu alles aan om het vertrouwen van het legioen terug te vinden. Dat loopt nog niet echt soepel, maar gelukkig komt Mario Been.

Ook bij PSV dus een gebrek aan chemie. Vooral tussen Huub Stevens en een paar verwende Zuid-Amerikanen, die het vorig jaar volledig voor het zeggen hadden bij PSV. Het verhaal van Stevens is schrijnend. Een succesvolle voetballer en coach. Heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken, graag nog een keer bij zijn oude club PSV aan de slag te willen. Dan is het eindelijk zover, kom je een ongemotiveerde en kwalitatief matige spelersgroep tegen en heb je zelf niet de macht het tij te keren.

Wat ik in het begin al schreef, ik heb weinig met chemie en zeker met het woord chemie in relatie tot de voetbalsport. Het begrip geen chemie staat voor mij in feite synoniem voor motivatiegebrek en daarvan de schuld bij iemand anders neerleggen.

Bij BAS hebben we nu dus ook te maken met een gebrek aan chemie. De trainer kan de groep niet meer motiveren en besluit de handdoek te gooien. Let wel dit is geen laf besluit, Herman heeft er alles aan gedaan om de strijd te winnen en om het seizoen met succes te beëindigen. En dat is spijtig genoeg niet gelukt. Wat ik in deze belangrijk vind is dat een vereniging als BAS net als elke club, eredivisie of klasse 6 van één of andere subonderafdeling, afhankelijk is van de inzet van de spelers en een goede samenwerking met de trainer. Als dat goed is dan hoor je niets over een gebrek aan chemie.

Misschien is onvoorwaardelijke clubliefde wat veel gevraagd. Maar spelers mogen zich best wat vaker afvragen wat zij kunnen doen voor de club in plaats van wat de club moet doen voor de spelers. John F. Kennedy zou het gezegd kunnen hebben…

De columnist…