De Tien Minuten waren weer even terug

Tja.. en dan zie je de uitslag: 5-3 voor Wilsum. En dan denk je toch echt: makkie voor de Oranjehemden, die hebben een eenvoudig middagje gehad. Nou, kan ik u vertellen, dat was het zeker niet voor ze.

Wilsum beschikt over een degelijke ploeg die ook in Biddinghuizen de sterkste was. Toen werd het 3-1 en had BAS, op het laatste kwartier na, niet veel in te brengen. De Roodhemden moesten deze keer even wennen aan de nieuwe opstelling (Sander en André deden mee) en keek dan toch alweer snel tegen een achterstand aan. Toch hadden de Roodhemden windje mee (het waait immers altijd bij Wilsum) en brachten ze al snel de Oranjehemden aan het wankelen. Eerst een afgeslagen corner, voorzet van Henry vanaf rechts, Sieberen die niet meer op doel kon koppen maar wel terug. En daar was Howard. Nog geen doelpunt dit jaar en ook nu moest hij zelfs even worden wakkergeschud. Net op tijd gelukkig, want hij kreeg de bal net op tijd op het hoofd en langs de keeper. Overigens werd gewacht op een fluitsignaal, want het leek toch echt op aanvallen van de keeper binnen de 5-meter, maar het fluitje kwam niet. Een opgewekte Howard dus, die direct naar Tommy omdraaide en zijn euforie van een week eerder teniet deed.

Vrij vlot na de gelijkmaker kwamen de Roodhemden brutaal op voorsprong. Een Bolmertje diep op Sieberen die, met nieuwe schoenen, keurig in de lange hoek inschoot. Ja, hij had ook nog wat goed te maken van een week eerder - en deed dat gelukkig ook. Bijvoorbeeld met een vrije trap van een meter of 25 (Sander was ongelooflijk hard onderuitgehaald terwijl de bal al was gespeeld. Later bleek dat het nog een wonder mocht heten dat de Roodhemden überhaupt een vrije trap mee kregen. Een kaart, noch waarschuwing was er niet... vreemd). De vrije trap was hard en op doel, maar werd overgetikt.

De Roodhemden kenden daarop een goede periode, maar kwamen niet tot scoren. Verdedigend zat het bij de Oranjehemden best goed in elkaar en een bres kon er nog niet in worden geslagen. Dus konden de Oranjehemden weer aanvallen. En scoren. Zo gingen de Thaise tegenstanders rusten met een 2-2 stand.

Wis-selen
Paul kwam voor André, Ruud voor Sander, Tommy voor GertJan en Jerry voor Henry. En toen kwamen ineens weer 'die vreselijke 10 minuten'. Eerder dit jaar al thuis tegen DSV en SEH. Nu dus uit bij de Oranjehemden. Ruud kreeg het vizier niet op scherp (lang in de auto gezeten en duizelig door het ontbreken van een bril) en kopte eerst met Martijn onder een bal door en veroorzaakte later een strafschop. Met een Willetje, die omver werd geduwd door Jan (althans, zo zou een komiek het uitleggen) werd het zelfs 5-2. Tja.. en dan is het lastig terugkomen. Toch lukte dat voetballend gezien heel goed. Sterker nog: de Roodhemden hadden het grootste deel van de tweede helft de overhand en dwongen de Oranjehemden tot verdedigen. Zij hielden hun Bangkok lange tijd schoon, met hulp van de scheidsrechter, die maar niet leek te weten hoe nu ook alweer de regels anno 2010 moeten worden toegepast. Nou, in ieder geval niet zoals anno 1960 :)

Eerst al een 'mogelijke strafschop'. De keeper lost, Sieberen sprint voor de bal en wordt met de arm (niet met de schouder) omvergegooid, waarna de keeper de bal in paniek uitschiet. Een stoïcijnse blik was al wat de Roodhemden kregen van de arbiter, die zelfs Sieberen geel had mogen geven toen hij voordeed hoe hij dan werd geduwd...

Ach man, scheids!
En ja, toen kwam Arbiter 2.0. Sieberen dacht een hoge voorzet nog net te halen. De doelman was net iets eerder en ving de bal. Een botsing tot gevolg en een terechte vrije trap voor de Oranjehemden. De reactie van de keeper had echter bestraft MOETEN worden. Duwend en snuivend (gelukkig maar een beetje slaand en schoppend, al werd die grens bijna overschreden) werden de witte schoenen tegen het gras gewerkt. De uitbarsting kon zelfs niet eens rekenen op een waarschuwing. Wel op excuses van diverse andere Oranjehemden trouwens, die ons toevertrouwden dat dit helaas vaker gebeurt.

Gelukkig vlak daarna een moment dat niet voor discussie in aanmerking kwam. Paul op rechts met een lage voorzet (eigenlijk helemaal niet zo super, verklaarde hij na de wedstrijd), maar een keeper die over de bal heen schoot zorgde ervoor dat Sieberen wel net de voet tegen de bal kon krijgen. 5-3. Met nog tijd op de klok.

Alles met een Rood hart (of is het 'hemd'?) dacht dus aan aanvallen. Jan, in zijn laatste wedstrijd van het seizoen, niet als minste. Zijn tegenstander zat er zwaar doorheen, waardoor Vink alle ruimte kreeg. Aandringen geblazen dus en hopen op de 5-4.

De 5-4 viel maar niet, ondanks schoten op doel en bijna kansen. Een puike redding van de keeper was er nog op een schot van Paul. Tja... en dan zijn 90 minuten soms net te kort. De nederlaag was een feit, al bleven de Roodhemden tot de laatste minuut strijden. Dus was er nog net tijd om de Arbiter-trilogie vol te maken. Mooie pass van achteruit (Ruud denk ik), doorkoppen van Sieberen en Paul alleen richting keeper. De verdediger kon niet anders dan Paul aan de schouder naar achteren te trekken, want de tegenstander kijkt vast ook op BAS5.nl en weet ondertussen dat Paul zo'n kans niet mist. Waar iedereen wist dat er een fluitsignaal zou volgen, bleef het stil. Frustratie dus volop bij de Roodhemden (die het ongetwijfeld ook in Bangkok uiteindelijk gaan afleggen) en direct na het eindsignaal nog een potentiële tweede gele voor de Witte Schoenen, wegens het wegschieten van de bal in de bosjes (wel zelf gehaald trouwens, samen met een tegenstander). Nou ja, die werd dan ook weer niet gegeven. Ook niet aan Michael trouwens, die vanaf de bank probeerde hoe bont hij het precies mocht maken.

Ach... het hoort erbij. Laten we wel zijn. Zonder 'de tien minuten' hadden de Roodhemden gewoon met 3-2 gewonnen. Dus we moeten het vooral onszelf aanrekenen.

Waar eigenlijk alleen een man van de wedstrijd wordt gekozen, ging de Pluim van de wedstrijd vandaag overigens naar Jeroen. Nog steeds geblesseerd, maar wel mee als publiek. En nog rijden ook.

Dinsdag de laatste wedstrijd, uit bij SEH in Heerde. Aanvang 19.30 uur.