Muller maakt belofte niet waar

Weken moesten de leiders van BAS 3 luisteren naar een relaas van D. Muller. 'Zet mij maar in de spits,' was zijn vaste motto. Week na week kon er geen gehoor aan gegeven worden, omdat de opstelling het niet toeliet. Vandaag was dan eindelijk het moment daar: bovengenoemde Muller kreeg 45 minuten de kans om zich te bewijzen als nummer 9 van BAS.

Slecht spelen deed hij niet. Zoals het een spits betaamt was hij beweeglijk en aanspeelbaar. Hij verdedigde mee, hield zowel de voorstopper als de laatste man voor zich, maakte ruimte voor andere spelers, trok gaten als dat nodig was en coachte het gehele team. Het probleem in het voetbal is echter dat een spits qua prestatie altijd wordt afgerekend op het aantal doelpunten dat hij maakt. Spitsen kunnen 89 minuten onzichtbaar zijn en toch de beslissende maken. Goed, een spits moet ook de kans krijgen. Hij moet niet zelf de actie hoeven voor te bereiden, want dan kost het teveel kracht als er gescoord moet worden. Nee, de spits moet aangespeeld worden, eventueel een actie maken en vervolgens ZIJN stempel op de wedstrijd drukken: scoren.
'Wat ging er vandaag dan mis?' zal de lezer zich afvragen. 'BAS 3, dat toch in een dalletje zat de laatste weken, heeft goed gespeeld en een punt gepakt tegen de nummer 2 uit de competitie.' Inderdaad, een uitstekend resultaat. Ware het niet dat het er ook drie hadden kunnen zijn. Vlak voor tijd verliep een vloeiende aanval over rechts bij BAS 3. Herman Lucassen, Ane Sybesma, Henry Bolmer en zelfs topscorer André ten Cate; allen speelden even in dienst van Daniel Muller. Belangrijk was immers: een spits moet vrijgespeeld worden en voldoende energie overhebben om te scoren. Dat had hij. Oog in oog met de keeper krulde hij, als een echte spits, de bal om de keeper. Muisstil werd het langs de kant. Verdedigers begonnen al te juichen: het onverwachte zou gebeuren. Er was niet voor niets 90 minuten gebikkeld in de verdediging. BAS ging 3 punten pakken! De curve kwam met een stijgende lijn richting doel, de keeper gepasseerd. Spelers van HTC keken vol ongeloof naar deze inzet. Wat een klasse, wat een spits! Feilloos ging de bal langs de kruising... Over!
Over? Naast? Weg dromen, weg illusies. BAS moest zich tevreden stellen met één punt.

BAS speelde, na de zwakke eerste helft van vorige week, met een nieuwe passie. Vol in de strijd was BAS zelfs de betere ploeg! Kansjes waren er, maar tot scoren kwam de thuisploeg nog niet. Het tegendeel was waar. Uit een corner scoorde een verdediger van HTC met een volley de 0-1. BAS zakte toch weer iets in door de achterstand, maar speelde nog steeds goed voetbal. Vlak voor de rust begon de toch al warrig fluitende arbiter aan ZIJN wedstrijd. Een overtreding van Theo van Someren op een speler van HTC binnen de 16 meter werd niet bestraft. BAS mazzelde en kon met 0-1 gaan rusten. Vlak na de rust was er opnieuw een overtreding binnen de 16 meter van BAS zijde, opnieuw goed voor een strafschop. Deze keer Johan Amsing de dader, maar wederom geen bal op de stip. Logischerwijs begon de wedstrijd daarna uit de hand te lopen. Er werd met gestrekte benen op spelers ingevlogen, met name vanaf HTC-zijde. De verder perfect spelende verdediging van BAS moest zich helaas ook in het geschop mengen. Nee, van sterke arbitrage was geen sprake.

Tot groot genoegen van BAS scoorde de gewisselde en opnieuw ingebrachte André ten Cate de gelijkmaker. Een voorzet van Bert Doppenberg belandde in de scrimage, waarna Ten Cate als winnaar uit de bus kwam. Er had dus nog meer ingezeten voor BAS (onder andere weer een zuivere strafschop, deze keer in het voordeel van BAS, welke ook niet werd toegekend). Toch is de ploeg tevreden met het zwaarbevochten punt.

BAS3.nl